Cultureel Persbureau
About
Available on
Community
168 episodes
"Ik heb alleen maar muziek spelen nooit genoeg gevonden." Andrea Voets (34) is een rijzende ster in de kunst, maar niet in een hokje te plaatsen. Ze heeft nu een vorm gevonden die ze m noemt. En komend jaar komt ze uit met For Real, een live concert, annex gespreksavond die tientallen nieuwe podcasts zal opleveren, even veel als ze deze noodzakelijke voorstelling over feminisme kan verkopen. "Alle dingen die ik waardevol vind, waar ik achter sta, die ik belangrijk vind, die komen samen bij het maken van Als ik iets loshaal uit die praktijk, bijvoorbeeld: ik zou alleen maar composities maken, of alleen maar interviewen, of alleen maar schrijven, dan krijg ik meteen een soort van lethargie over me heen: dat heeft toch geen zin? Lieverd, waarom zou ik dat in godsnaam doen met andere mensen? Het moet allemaal bij elkaar komen en dan heeft het zin. En ik heb een soort ziekte dat ik alleen maar dingen kan doen die in mijn ogen betekenis hebben. En die lat ligt nogal hoog." Maak dus in deze podcast kennis met een Femina Universale, die op een speciale manier omgaat met de keuzes die ze maakte, of die het leven haar oplegde. EENZAAM INSTRUMENT --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
"Het onbehagen van de kiezers die Wilders 37 zetels bezorgden, wordt niet opgelost door de machtspositie die de PVV nu heeft bereikt." Roy Kemmers (43) is universitair docent aan de sociologische faculteit van de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Op dinsdag 28 november schreef hij een opiniestuk in De Volkskrant, waarin hij inging op de opkomst van het populisme. Hij promoveerde vorig jaar op dit onderwerp, met onderzoek waarin hij vooral in gesprek ging met PVV-stemmers en mensen die bewust niet stemden. In het Volkskrant-artikel https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/opinie-de-oplossing-voor-het-onbehagen-van-de-pvv-stemmer-ligt-grotendeels-buiten-bereik-van-den-haag~b0190c15/ maakte Kemmers duidelijk dat populisten erin zijn geslaagd hun verhaal aantrekkelijk te maken voor mensen met soms best logische onvrede over hoe de pers, de rechtspraak of de ambtenarij werkt. "Aan die instituties is het dus de taak vooral de mensen en hun onvrede serieus te nemen, zonder die mensen uit te sluiten." Ons gesprek gaat over de vraag hoe de cultuursector de kloof kan overbruggen, en hoe subsidies veiliggesteld kunnen worden. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
"Er is iets vreemds aan de hand. Gemeenten hebben geen geld om zo'n theaterzaal te bouwen of in te richten en gezelschappen hebben te weinig geld om producties te maken. Aan beide kanten schuurt het dus." Huub Huikeshoven, opgeleid als binnenhuisarchitect, is werkzaam bij Theateradvies, een organisatie die adviseert over de inrichting en vormgeving van theaters. Daar blijkt het nogal eens aan te schorten (vergeten kleedkamers, onbereikbare laadperrons, een tribune als een Japanse brievenbus), dus we is genoeg over te zeggen. Nu is er een boek van zijn hand. In 23 interviews met cabaretiers, musicalsterren, regisseurs en acteurs probeert hij te achterhalen wat optredende artiesten het liefst zien in een theater. Het boek staat vol leuke anekdotes, zoals hoe de wereldberoemde operaregisseur Peter Sellars echt denkt over Ivo van Hove, en vol grappige inzichten die je als gewoon theaterbezoeker niet zo snel doorhebt. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
"Wat ik heel mooi vind is dat Lot Vekemans, de schrijver, ziet en hoort hoe sommige teksten gewoon niet gaan, of het niet doen. Dat zou ik meer schrijvers gunnen." Actrice José Kuipers speelt samen met Helmert Woudenberg in het stuk Blind van Lot Vekemans. Op 22 oktober gaat het stuk in première bij het Brabantse gezelschap Matzer. Vekemans is een gelauwerd schrijver, inmiddels een van de succesvolste van Nederland. Ze baseerde dit stuk op een ervaring die ze had in Zuid Afrika. Een oude man, gespeeld door Woudenberg, heeft zich verscholen in een 'compound', een woonplek met een hek eromheen, waar hij zich achter een hek met gewapende bewakers beschermt tegen de samenleving. "Oudere, witte, rijke mannen die eenzaam worden, die kwetsbaar worden: hun tijd is misschien voorbij." zegt zijn tegenspeelster José Kuijpers. "Dat is een hele specifieke kwetsbaarheid en een specifieke pijn." Kuipers speelt de dochter van de oude man. Zij staat met twee benen in de samenleving waarvoor de man zich wil afsluiten. Ze is getrouwd met een zwarte man en zet zich in voor slachtoffers van het racisme waar haar vader zich ook schuldig aan maakt. "Ik vind het heel mooi van Lot Vekemans: ze kaart het aan, genadeloos. Maar ze heeft ook empathie. Empathie voor de kwetsbaarheid en de eenzaamheid. Hij verschanst zich achter muren om maar niet te hoeven zien dat de wereld is veranderd." In deze podcast vertellen Kuipers en Woudenberg over het stuk en over hoe dat is, om te werken met een regisseur die tegelijk ook de schrijver van het stuk is, en nog nooit eerder een voorstelling regisseerde. Woudenberg zegt daar iets moois over: "Als iemand de leiding moet hebben, waarom de schrijver niet? Die weet precies wat ze bedoelt. Je hebt wel kans dat er een knokpartij komt tussen de regisseur en de schrijver qua interpretatie." --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
"I think you can apply this idea of consent culture to families, friends, leisure groups, anywhere, if you want." On Friday 13 October 2023, Tilburg's Circus Festival Circolo will open with a seminar on the premises of the Fontys University of Applied Sciences. Keynote speaker at that seminar is Sabine Marringer. She comes with a special message, she announces: "I sent a friend the outline of my speech and he said, 'Whoa, you'll shock those people.' Now, some will already be shocked by Sabine Marringer's CV. After college, she became a circus acrobat, but now has a thriving practice as a professional sex worker. As a 'dominatrix' in a practice run and staffed by women, she is the one who can tell the circus world about 'concentricity'. Because there is quite a lack of that, it turns out: "I spoke to someone who organises sex-positive parties in Vienna. There I give workshops to introduce newcomers to BDSM. When I told about my previous life as a circus performer. He was stunned to hear that there was no 'consent' culture in the circus. She said: 'You are so physical, you are so close. You also share so much intimacy. Not only by sharing the body, but also your thoughts, imagination and space. Why don't you have that?' I had no answer at that moment and I realised: this is the missing link to create a safe space to make the circus environment better." A 'NO' SHOULDN'T HURT ANYMORE Marringer also knows how to do that: "We have to talk about it. If I can use it in my daily practice as a dominatrix, everyone can apply it in daily professional practice. Consent culture takes time and a willingness to think about your own limits and needs." She says this certainly applies to how we deal with criticism: "It also takes courage in a society where we are asked to say yes to mean no. What makes consent culture so difficult is that receiving a 'no' can hurt. But we need to change our perception of receiving a no. A 'no' is always an opportunity to take action and reshape a given situation." For a full trascript, (in Dutch or English) see our website: cultureelpersbureau.nl https://cultureelpersbureau.nl --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
"Mijn accent, mijn hart ligt bij de mensen die met circus bezig zijn. Die wil ik dan ook centraal stellen." Lucho Smit (1983) is sinds april van dit jaar artistiek leider van het Tilburgse circusfestival Circolo. Hij wil het festival, dat al vijftien jaar bestaat, nog meer dan nu al het geval is, midden in de samenleving zetten: "Ik wil heel graag dat artiesten, publiek, studenten die met circus bezig zijn, elkaar treffen. Zoveel mogelijk en zo makkelijk mogelijk. Ik wil graag dat een festival bezoeken een ander soort van beleving wordt, waar de voorstelling dan een onderdeel van is. Dat betekent dat je misschien iets minder een programmafestival wordt met een programma waar je een voorstelling kan zien en dan weer naar huis gaat. De artiesten komen dan spelen en verdwijnen backstage, om wat te eten en dan zie je ze eigenlijk niet meer. " De circusmaker, die na een tournee met de succesvolle voorstelling l'Ane et la Carotte een beetje uitgekeken raakte op het solistische werk, zoekt naar verbinding: "Ik wil graag ook wat meer projecten en artiesten aantrekken die tijdens het maakproces ook een voet in sociale en culturele projecten hebben. Ik zoek naar wat meer maatschappelijk relevante thema's dan bijvoorbeeld 'zwaartekracht'. Ik zie graag meer voorstellingen die te maken hebben met wat er in de samenleving speelt." (lees de hele transcriptie, ook in vertaling, op cultureelpersbureau.nl https://cultureelpersbureau.nl --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Oud worden kan dan vervelend zijn, als je leeft van de kracht en de schoonheid van je lichaam en de samenleving oude lichamen het liefst wegstopt. Choreograaf Piet van Dycke heeft een voorstelling gemaakt over precies dat thema. In Glorious Bodies zien we zes acrobaten van boven de zestig. Det Rijven is een van hen. Samen met Winfried Deuling (1960), Astrid Schöne (1968), Thorsten Bohle (1968), Paul Griffioen (1961) en Johannes Fischer (1960), namen we een gesprek op over hoe je op hoge leeftijd nog altijd kunt vliegen. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
"Ik selecteer dansers heel zorgvuldig. Ik doe geen audities. Ik geloof er niet in dat iemand zich moet bewijzen voor de anderen. Dus daarom doe ik er best lang over om te kiezen met wie ik wil werken. Als ik die persoon kies, dan gaan we er 100% voor. No matter what." Corpus Criolla is een fascinerende dansvoorstelling waarin Caribische wals en tambú samenkomen in een decor van spiegelende gouden zuilen. Ik zag de voorstelling in de Bossche Verkadefabriek tijdens Theaterfestival Boulevard. In Corpus Criolla zien we krachtige dansbewegingen. De dansers zweven maar blijven ook met beide voeten stevig op de grond. Dat geeft een waanzinnig effect. Precies dat effect is ook wat de maakster, Faizah Grootens, wilde bereiken, vertelt ze in het nagesprek: "We hebben een gedeelde geschiedenis, Nederland en Curacao. Op de dansacademie in Nederland miste ik Caribische verhalen en Caribische lichamen in de hedendaagse danswereld. Dus ik dacht “if you miss it, you create it yourself”. Dus laat me een verhaal erachter zoeken. Hoe kan ik een taal creëren die vanuit mijn cultuur nog steeds hedendaags is? Toen heb ik ervoor gekozen voor de traditionele Afro-Caribische tambú en de Curacaose Wals, om die twee uitersten te gebruiken als inspiratie." Met instemming van de betrokkenen - naast Faizah Grootens ook scenograaf Eddy van de Laan - heb ik de opname van het nagesprek in een podcast gedeeld. Gastheer Vincent Wijlhuizen leidt het buitengewoon onderhoudende gesprek, waarin scenograaf Eddy van der Laan, bekend van zijn werk voor de Nationale Opera, vertelt hoe zijn keuze voor een fijn granulaat op de vloer een nachtmerrie voor theaters is. Toch is het noodzakelijk voor de zeggingskracht van de voorstelling: het dwingt de dansers goed contact met de vloer te houden. Gedeelde geschiedenisNagesprek als podcastLuister hier naar het buitengewoon informatieve nagesprek: --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Yves Degryse is een van de mensen achter het bijzondere Vlaamse gezelschap Berlin. Tussen 2011 en 2015 werkte Berlin aan de voorstelling Zvizdal, grotendeels opgenomen in de 'verboden zone' rond de geëxplodeerde kerncentrale van Tsjernobyl in Oekraïne. Ik zag de voorstelling in 2016 in Den Bosch, tijdens Festival Boulevard, en was 'blown away' https://cultureelpersbureau.nl/2016/08/als-niets-dan-liefde-hebt-zvizdal-is-prachtig-hoogtepunt-festival-boulevard-tfboulevard/. Dit jaar keert hij terug naar Boulevard met deze legendarische theatrale documentaire, waarin we kennis maken met twee hoogbejaarde geliefden die op een van de meest radioactieve plekken ter wereld wonen. We praten over die voorstelling, die hem niet in de koude kleren is gaan zitten: --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Louis Janssens is een jonge, ambitieuze theatermaker uit Vlaanderen. Met een reeks lovende recensies achter zijn naam lijkt hij zonder moeite zijn plek in de theaterwereld te hebben gevonden. Dit jaar is hij een prominente gast op Theaterfestival Boulevard in Den Bosch. Zijn nieuwste stuk, 'Desire https://www.festivalboulevard.nl/nl/programma/id-11288/desire/', gaat op 3 augustus in première in de Verkadefabriek. De voorstelling belicht het delicate thema van verlangen en het zogenaamde 'blauwe uur' - dat betoverende moment tussen nacht en dag waarop de wereld zich op de grens van twee werelden bevindt. Het is een moment vol melancholie, waar oude verlangens vervagen en nieuwe ontstaan. Dit stuk, dat hij samen met drie jonge acteurs heeft gecreëerd, is een diepe duik in de complexiteit van menselijke emoties, verlangens en dromen. Janssens' aanpak is collaboratief. Na het schrijven van talrijke teksten nodigde hij zijn medespelers uit om bij te dragen aan het script. Het resultaat is een unieke monoloog, vertolkt door alle vier de acteurs, die het publiek meeneemt op een reis langs de vele facetten van verlangen - van de dingen die we begeren tot de dingen die we vermijden. In dit interview duiken we dieper in de inspiratie achter 'Desire', de samenwerking met de acteurs en Janssens' visie op theater in de moderne wereld. Het is een openhartig gesprek over kunst, passie en het constante streven naar betekenis in een steeds veranderende wereld. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
De eerste helft van het Holland Festival zit er zo'n beetje op, dus tijd voor Team Cultuurpers om eens te kijken wat die eerste helft ons heeft gebracht. Veel, zo vinden Helen Westerik en Wijbrand Schaap, en ook veel echte hoogtepunten. 'Misschien wel de beste editie in jaren.' We bespreken onder meer de intieme installatie 'Evolution of Fearlessness', blikken terug op Euphoria en Angela, maar zien ook lijnen lopen. Wijbrand noemt dit festival een heel 'vrouwelijk' festival, met vooral aandacht voor vrouwen die niet meer tot de jongste tiktok- of instagramgeneratie behoren. Helen vilt aan dat de rol van transvrouwen daarbij niet kan worden uitgevlakt. Luister mee naar een fijn gesprek op een warm terras. En vergeet niet te doneren https://cultureelpersbureau.nl/doneren! --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
'Er komen soms mensen huilend naar me toe om hun verhalen te vertellen, dingen die ze hebben meegemaakt.' Theatermaker, auteur, regisseur Lisaboa Houbrechts heeft wat losgemaakt met Vake Poes, het theatrale familie-epos dat ze maakte bij het Vlaamse gezelschap La Geste. De heftige voorstelling, in haar lyriek passend in het oeuvre van Alain Platels Les Ballets C de la B waar La Geste uit voortkomt, beschrijft hoe seksueel misbruik door een Roomse priester generaties doorwerkt. De voorstelling is op 16 en 17 juni te zien in het Holland Festival. Volgens de in 1992 geboren kunstenaar, wier ster razendsnel stijgt in het internationale theater, is de voorstelling geen aanklacht tegen de kerk: 'Maar het staat los van de Rooms-Katholieke kerk. De voorstelling gaat over ervaringen in het algemeen. De voorstelling gaat niet alleen maar over de grootste gewelddaad, maar over heel de weg daarnaartoe. En dat het geweld an sich niet zo monsterlijk is als vaak wordt voorgesteld, maar veel meer nuance heeft, veel meer en ook in verbinding staat met liefde. Dat maakt veel emoties los.' De voorstelling is op 16 en 17 juni mee te maken https://www.hollandfestival.nl/nl/vake-poes-of-hoe-god-verdweenin het Holland Festival --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
'Mensen die zich traditioneel bij links vinden horen willen geen kritiek leveren op omdat ze bang zijn dat ze hulp en steun bieden aan rechts, en dat willen ze zeker niet. En toch hebben ze het gevoel dat er iets mis is, iets dat niet echt links is aan het discours. Dat is wat ik probeer te ontwarren in dit boek.' Susan Neiman http://www.susan-neiman.de/ is een beroemd links denker. De in Amerika geboren filosoof bekleedt een leerstoel in Berlijn. Vorige maand, eind maart 2023, verscheen haar boek 'Links ≠ Woke'. Ze analyseert daarin de filosofische denkbeelden die bij veel mensen leven die streven naar dekolonisatie, gelijkheid voor en emancipatie van allerlei gemarginaliseerde groepen. Die denkbeelden blijken te vaak ontleend aan filosofen en publicisten die iedereen met een hart voor gerechtigheid zou moeten mijden: fascisten en antisemitische mensen die hun werken schreven tijdens, of in aanloop naar, het Derde Rijk. Zij stelt: 'Links is altijd beter geweest in het bevechten van zijn broeders, zusters en neven dan in het bevechten van de fascisten.' In deze podcast gaat het - onder veel anderen - over Carl Schmitt. Deze filosoof wordt bewonderd vanwege zijn antikoloniale uitspraken, terwijl hij die heeft gedaan in het nazi-Duitsland van 1942. We hebben het ook over Michel Foucault, wiens gedachten over macht en rechtvaardigheid een hele generatie hebben beïnvloed. Susan Neiman houdt vooral ook een hartstochtelijk pleidooi voor een herwaardering van de Verlichting, wier waarden bestaan uit universalisme en solidariteit. 'Fascisme of neo-fascisme groeit over de hele wereld in reactie op alle problemen die het neoliberalisme heeft veroorzaakt. Als linkse mensen dat niet serieus en eensgezind onder ogen zien, zitten we echt in de problemen, want het andere waar de wereld door bedreigd wordt is de klimaatcrisis, en de klimaatcrisis zal nooit aangepakt worden als we in deze tribalistische formaties blijven hangen.' 'Dus ja, ik ben bezorgd, en ik heb dit boek geschreven uit die bezorgdheid, uit het gevoel dat veel mensen die ik ken ofwel naar het midden opschuiven ofwel hun politiek engagement helemaal laten varen omdat ze zich niet meer politiek thuis voelen'. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
Half maart ging ik kijken bij de Hamlet van de Toneelmakerij, een voorstelling die speciaal was gemaakt in en voor Amsterdam-West. Ik had wat vragen over die voorstelling, schreef ik in de recensie, en die vragen zouden we bespreken in een podcast met Abdelkader Benali, de bewerker van de tekst, en Paul Knieriem, de regisseur. Anderhalf uur voor de opname werd Abdelkader Benali, terwijl hij met zijn dochtertje van school naar huis fietste, op straat lastig gevallen door een man die hem verweet dat hij het recht niet had om Hamlet te vertalen, zoals de belager in kwestie ook geen dreadlocks mocht dragen. Het leidde tot een dusdanig bedreigende situatie dat Abdelkader Benali zich niet in staat voelde om aan de podcast mee te werken. Daarom nu een gesprek met alleen Paul Knieriem, de regisseur. En natuurlijk hebben we het over hoe en waarom het juist nodig is om de verhalen van Shakespeare steeds weer aan een nieuwe generatie te blijven vertellen. De hele transcriptie van de podcast, met ook een melding van ‘Fat Ham’ https://www.fathambroadway.com/ een nieuwe, geruchtmakende Hamletbewerking door James Ijames, een Zwarte auteur, die sinds nu op Broadway furore maakt, vind je op de site https://wp.me/p3yKke-nwh. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message
'We kennen bijvoorbeeld sinds 2016 de Wet Normering Topinkomens. Dat wil zeggen dat in de semipublieke sector de hoogsten in een organisatie niet boven een bepaalde norm mogen uitkomen. Er zijn dirigenten die in avond evenveel verdienen als het hele orkest kost. Dat is natuurlijk bizar. Dan vraag ik me altijd af hoe het kan dat zij de dans ontspringen, dat zij onder die wet uit weten te komen.' Dit zegt Ellen Hardy, die op 2 maart jl promoveerde https://www.maastrichtuniversity.nl/nl/events/onsite-promotie-ellen-mj-hardy aan de Universiteit van Maastricht op een onderzoek naar de financiering van kunst. Zij ontdekte onder meer dat kunstenaars die subsidie ontvangen nauwelijks weten welke rechten ze hebben. Instellingen die subsidies verlenen weten vaak ook niet eens welke verplichtingen zij hebben jegens 'hun' kunstenaars. Dat blijkt helemaal pijnlijk te zijn wanneer het gaat om kunstprijzen. Want die zijn vaker dan we denken gewoon subsidie. Waarover je dus mag klagen. Wie ook aanschuift in deze podcast, is Renée Steenbergen. Zij publiceerde dit jaar een krachtig boek, De Kunst van Anders https://www.reneesteenbergen.com/boeken.html, waarin zij een heldere analyse maakt van wat er misgaat in de kunstsector. Kern van haar betoog: in het hele subsidiesysteem zijn we vergeten om wie het gaat: makers en hun publiek. Die zijn we allebei hard aan het kwijtraken in een woud van regels die niemand meer kent. Zij liep in haar onderzoek tegen een angstcultuur aan: 'Er is mij wel gevraagd waarom ik geen individuele kunstenaars en makers heb geïnterviewd voor mijn boek. Maar ik heb het geprobeerd en ze zeiden allemaal: "Ik wil wel off the record praten, maar niet onder naam want dan verlies ik opdrachtgevers". Ze zijn heel afhankelijk van die instellingen. Zo is het sinds 2011 ook bij wet geregeld. De instellingen zijn de poortwachters die de kwaliteit moeten bewaken van de kunst die ze tonen. En daarmee heeft de kunstenaar een dubbele laag over zich heen gekregen waaraan hij verantwoording moet afleggen.[...] Dat heeft de positie van de kunstenaars alleen maar verslechterd.' Cultuurpers heeft je donaties hard nodig. Doneer nu https://useplink.com/payment/5STzK4f9ZV8CjnZAyJfI/. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
De nieuwe serie nerdpodcasts van Cultuurpers gaat over de vraag hoe je theater laat aansluiten bij je publiek, en wat er gebeurt als de beroepskijker op zijn eigen manier blijft kijken. We praten met Bran Remie, auteur en bedenker van de succesvolle Enschedese theaterserie 'Huize Enschede', elders op onze website juichend besproken https://cultureelpersbureau.nl/2022/11/de-geruchten-kloppen-theater-kan-nieuw-publiek-aanboren-door-lokale-worteling-ga-naar-enschede-om-het-te-zien/. Bran Remi stelt dat marketing geen oplossing is om nieuwe doelgroepen aan te boren. Je moet het aanbod aanpassen: "In Enschede heb je wel veel culturele instellingen, maar ik zie daar nauwelijks studenten. En dan zijn er 24000 studenten hier in Enschede. Niemand komt hier kijken, komt naar ons theater toe. Ze weten niet dat het bestaat. Dan kunnen we alle voorstellingen via marketing pushen, en zeggen: Dit is echt iets heel erg leuks voor jullie, maar dan laten ze dat gewoon van zich af laten glijden. Dus ik dacht: als we nu hun verhalen naar het podium brengen, dan kunnen we ze beter introduceren in de theaterwereld." Cultuurpers bestaat dankzij donaties. Doneer nu! https://cultureelpersbureau.nl/doneren/ --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
We maken halverwege deze editie van Theaterfestival Boulevard in Den Bosch de balans op. Host Wijbrand Schaap doet dat samen met Dana Kibbelaar, sinds dit jaar lid van de tweehoofdige directie (met Tessa Smeulers), schrijver en journalist Jowi Schmitz, danscriticus Helen Westerik, en de makers Oscar Kocken en Jellie Schippers. We hebben het over wat er zo bijzonder is aan dit festival, zo ver buiten de Randstad dat vooral Amsterdammers (media en makers) het vaak moeilijk vinden er te komen, en hoe zo'n stad zijn eigen trouwe publiek levert. We hebben het vooral over hoe heerlijk zo'n festival is. En niet alleen omdat het zomer is. Het gaat over kartelrandjes, over samen zoeken naar een vorm en over een stroomstoring. Theaterfestival Boulevard duurt nog tot en met 14 augustus 2022. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
'We zijn gewend om in uitersten te denken. Het is nog de enige manier om gehoord te worden. Luide actie is het enige wat nog telt, lijkt het. We moeten er daarom op blijven letten dat we nieuwsgierig blijven naar waar die actie vandaan komt, welke wens er leeft. Die persoonlijke aandacht is nodig, om onder dat actievoeren te kruipen en erachter te komen waar het vandaan komt. We moeten naar elkaar blijven zoeken. Daar gaat dit festival over.' Aan het woord is Tessa Smeulers, sinds dit voorjaar samen met Dana Kibbelaar directeur van het Bossche Theaterfestival Boulevard. Ze is, samen met festivaldramaturg en programmeur Nina Aalders, te horen in de eerste nieuwe podcast van het seizoen, waarin we vooruitblikken op het festival dat op 4 augustus van start gaat in Den Bosch. NOG NIET HELEMAAL 2.0 De nieuwe directie krijgt het stevig voor de kiezen, zo horen we: 'Er is heel veel zichtbaar geworden. We hebben jarenlang natuurlijk op een soort automatische regelmaat kunnen werken, en tijdens corona was alles wat we daarvoor automatisch deden, anders geworden. Daardoor zagen we dat we tekort hadden aan menskracht. Dat zie je overal, en ook hier: de vermoeidheid is er nog steeds. we zijn nog niet helemaal op 2.0 van onszelf.' Ook Nina Aalders herkent de onwennigheid: 'We komen uit een coronatijd waarin de privé en werk veel meer met elkaar verweven waren dan daarvoor. Je keek steeds bij elkaar in de woonkamer als je met elkaar overlegde. Dat was interessant voor collega's onder elkaar, maar zelf ontdekte je ook weer hoe fijn de regelmaat was van het thuis zijn met je geliefde, in je eigen omgeving. Ik denk dat we nu met zijn allen proberen te bewaken om de druk van het festivalwerk niet te hoog te maken. De editie van vorig jaar, op anderhalve meter, met een nieuw kassasysteem, met allemaal mensen op interimposities, is gelukt, maar heeft ons ook heel veel gekost. Met alle collega's hebben we heel erg gevoeld dat we de zorg voor elkaar met elkaar moeten delen.' VOORZICHTIG TERUG NAAR DE PARADE In 2021 werd het festival verdreven van de plek waar het decennialang gevestigd was, het Bossche plein De Parade, in de schaduw van de Sint-Jansbasiliek. De anderhalvemeterversie vond een nieuwe plek in het park ten zuiden van de binnenstad, en dat beviel goed, aldus Tessa Smeulers: 'De editie in het park, met al die ruimte, die lucht, de bomen, was heel helend. We zijn ook blij om daar weer naar terug te kunnen keren, omdat we zeker nog niet uit onze cocon zijn gekomen. Het parkdeel is nu compacter, maar geeft nog steeds ruimte.' Aalders valt haar bij: 'We moesten noodgedwongen weg van de Parade, van dat kleine dicht op elkaar staan, en zijn we naar de ruimte van het park gegaan, Nu keren we voorzichtig weer terug naar de binnenstad, we steken er als het ware een teen in, maar we zijn ons nog aan het oriënteren. Willen we nog wel hutje mutje op de parade samen dringen?' Toch kijken ze vol vertrouwen vooruit naar een festival dat als vanouds overal in de stad zichtbaar zal zijn: 'De identiteit van het festival is niet het kleine van 2020. We spreiden ons over de stad, zijn overal zichtbaar en dat willen we graag weer terug.' LUISTER HIER NAAR HET HELE GESPREK! --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
Vandaag werd bekend dat de grote theatervernieuwer Peter Brook is overleden. Hij werd 97 jaar. In die jaren werd hij een van de invloedrijkste regisseurs en theatervernieuwers van de wereld. Hij zocht wereld wijd verhalen en vertelde ze via acteurs die al even divers waren als de verhalen die hij vertelde. Ik ben een paar keer in zijn theater geweest, vlak bij het Gare du Nord in Parijs. Les Bouffes du Nord is - hopelijk nog heel lang - tegelijk een monument voor het verval van het 19e eeuwse boulevardtheater, waar Parijs bekend om stond, zoals te zien is de beroemde film Les Enfants du Paradis, en een herbezinning op dat verval maar ook een lege ruimte die elke avond op een andere manier gevuld kan worden. De revolutie die Peter Brook veroorzaakte, kwam in een heel dun boekje 'The Empty Space', waarin hij, toen nog jong en ambitieus, voer gaf aan het gevoel dat het bestaande theater verouderd en ingeslapen was. Hij creeerde gebeurens, situaties waarin acteurs en publiek versmolten, waarin het verhaal en de verteller centraal stonden. In 2014 was ik met twee collega's (NRC en Parool) in Parijs om een van zijn (naar nu bekend is) laatste voorstellingen te zien. Het verslag van dat gesprek is hieronder te vinden. De opname van dat gesprek is ook beschikbaar via anchor en spotify. https://cultureelpersbureau.nl/2014/05/legendarisch-regisseur-peter-brook-89-theater-het-akkertje-dat-aan-mij-gegeven/ --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
Toen hij in december 2021 werd aangesteld als voorzitter van de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur leek er nog niets aan de hand. Maar nog geen half jaar later staat hij virtueel op straat nu de wethouder van Kunstzaken Said Kasmi (D66) heeft besloten om de Rotterdamse adviesraad op te heffen. Na 17 jaar. Gonçalves is verbijsterd, zeker ook omdat het onderzoeksbureau dat een evaluatierapport schreef over de RRKC, dat helemaal niet adviseerde. Lees hier wat we er eerder over schreven: Rotterdamse cultuurwethouder zegt onafhankelijk adviesorgaan de wacht aan. Op basis van partijdig onderzoek. https://cultureelpersbureau.nl/2022/06/rotterdamse-cultuurwethouder-zegt-onafhankelijk-adviesorgaan-de-wacht-aan-op-basis-van-partijdig-onderzoek/ We hebben het erover hoe het zover heeft kunnen komen. In deze podcast vertelt Gonçalves uitgebreid over de jaren waarin het best goed ging, maar er ook een toenemende frictie was. Eerdere voorzitters waren immers al uit onvrede opgestapt, en de voortdurende bezuinigingen die populistische colleges in deze eeuw aan de cultuursector oplegden, hielpen niet mee. FORS BEMENST Belangrijk punt blijkt ook dat de ambtelijke dienst Culturele Zaken met 35 FTE nogal fors bemenst is, het is zelfs groter dan het hele ministerie. Ambtenaren zitten vaak al meer ddan twintig jaar op hun post, en dat geeft natuurlijk frictie met zo'n onafhankelijk adviescollege, waarvan niemand langer dan een paar jaar lid is. Die onafhankelijkheid staat nu ter discussie, en in de Rotterdamse kunstwereld lijkt een angstcultuur te zijn gegroeid: men wil de ambtenaren op het stadhuis te allen tijde te vriend houden, waardoor de RRKC nog niet kan rekenen op al te veel openlijke solidariteit. Ondertussen overweegt de RRKC de gang naar de rechter, omdat is gebleken dat de wethouder zijn eigen procedures niet kent. Wordt vervolgd. Donaties zijn daarom meer dan welkom https://cultureelpersbureau.nl/doneren. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
Lena Rubashevska is a well-known film journalist and documentary filmmaker from Ukraine. She was working on a new film in Donetsk, when Russian troops began their invasion of Ukraine. She had to flee headlong. Now, 8 days later, she tells us her story from Warsaw. When you listen to her story you understand once and for all that fleeing from war and violence is one of the most horrible and traumatic experiences you can go through. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
Susannah Elmecky en Emma Remmelts zaten in het derde jaar van de Utrechtse theaterschool toen Covid toesloeg. Nu zijn ze allebei afgestudeerd en begonnen aan een carrière op de planken. In deze podcast vertellen ze hoe ze de tijd van de lockdowns hebben beleefd. Ook aangeschoven is Victorine Plante, regisseur van Theatergroep Aluin, waar Susannah Elmecky nu een mooi rol speelt in 'Don't f*ck with Artemis' https://cultureelpersbureau.nl/2022/02/dont-fck-with-artemis-aluins-wraakcomedy-biedt-troost-in-tijden-van-wanhoop/. Emma Remmelts werd midden in haar stage geconfronteerd met de lockdown: ''In het derde jaar wil je echt de praktijk in. Daar kijk je vanaf het eerste jaar naar uit, maar net toen mijn stage begon werd alles gecanceld.' HERHAALBAAR Victorine Plante zag het gebeuren: 'Het hele idee van zo'n toneelschool is dat je in vier jaar zo'n vak leert. De eerste twee jaar ben je vooral bezig met technieken leren en speel je hoogstens een paar keer voor docenten en ouders. Pas in je derde jaar leer je wat het is om in serie te spelen, om het herhaalbaar te maken. Dat hebben zij nu gemist, al zie ik wel dat ze het snel oppikken.' Voor Susannah was het vooruitzicht van zoomsessies niet aanlokkelijk: 'We hadden het geluk dat onze dagelijkse lessen wel door konden gaan. Er werd niet van ons gevraagd om de hele dag achter onze laptop te zitten, want ik zou dat persoonlijk niet trekken. Al onze projecten vielen uit en ik had het idee dat school helemaal in de war was, want wat moesten ze nu met die leerlingen? Toen kregen we de mogelijkheden om zelf iets te maken. Ik heb toen een hoorspel gemaakt. Eens in de week hadden we een mentorles via zoom, en ik kan me daarvan vooral herinneren dat iedereen aan het huilen was.' KOELKAST Afstuderen in coronatijd levert handicaps op, vertelt Emma: 'Normaal zitten er bij je afstudeervoorstelling heel veel recensenten en producenten in de zaal, en nu was dat niet zo. Ik geloof er wel in dat je uiteindelijk terecht komt waar je het goed hebt. Maar er wordt nu wel zo enorm veel gespeeld dat lang in de koelkast heeft gezeten, en er wordt ook heel veel op safe geproduceerd. Soms denk ik wel eens, hoe kom ik hier in godsnaam nog tussen? Gelukkig heb ik tot nu toe altijd werk gehad.' Luister hier naar de podcast, waar het ook nog gaat over de vraag hoe belangrijk het is dat je wieg stond in een huis waar theater een grote rol speelt. Susannah Elmecky heeft twee ouders die acteren. Emma Remmelts is kleindochter van de destijds beroemde acteurs Joan Remmelts en Elisabeth Versluis. Haar vader was niet blij met zijn jeugd als acteurszoon en werd arts. Dat is een mogelijkheid die Emma ook nog steeds heeft. Uiteindelijk gaat het over de vraag wat een jonge acteur op de been houdt in een wereld die in lockdown is. Cultuurpers bestaat dankzij donaties. Doneer hier https://useplink.com/payment/5STzK4f9ZV8CjnZAyJfI/. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
Marijn Lems heeft een hobby die mooi samenvalt met zijn werk als recensent voor NRC Handelsblad, Theaterkrant en Cultuurpers. Hij speelt namelijk ontelbaar veel games, ziet bizar veel televisieseries en gaat ook nog eens meer naar het theater dan menig collega zich kan permitteren. Elk jaar maakt hij een tot-lijst aan, die hij op Facebook plaatst. Ooit was dat de aanleiding voor de eerste aflevering van deze serie, en nu is het een mooie aanleiding om er, met een nieuwe lijst, weer eens wat dieper op in te gaan. Gastheer Wijbrand Schaap voegt er zijn eigen jaarlijst aan toe. Die begint met het einde van alles https://www.goodreads.com/book/show/52767659-the-end-of-everything. Voorzien van een nieuwe tune, gemaakt door componist Mees Rijken, staat de Cultuurpers Nerdpodcast zo klaar voor een nieuw jaar, waarin we het weer over onbegrijpelijke dingen gaan hebben die we niet uitleggen. Een podcast, kortom, waar de echte cultuurnerd zich uitermate welkom zal voelen, en de niet-kenner zich kan laven aan dingen die je allemaal niet kunt delen op verjaardagsfeestjes. Omdat die er toch even niet zijn. En dan hebben we ook nog een kotsende schrijver en Frouke. Luisteren doe je hier, doneren kan via deze link https://paymentlink.mollie.com/payment/5STzK4f9ZV8CjnZAyJfI/. En dat is dus echt nodig! --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
In de derde aflevering van de podcast KunstZINnig gaat journalist Jasmijn Huisman met de stadsdichter van Amsterdam, Gershwin Bonevacia, in gesprek over de manier waarop poëzie zin geeft aan zijn leven: ‘Er is altijd een vuur in mij dat ik niet kan ontkennen. Ik heb niet de keus gemaakt om te schrijven, ik kan gewoon niet anders.’ Gershwin Bonevacia is sinds 2019 stadsdichter van Amsterdam. Hij werkt samen met organisaties als het van Gogh Museum en de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Recent verscheen zijn tweede dichtbundel ‘Toen ik klein was, was ik niet bang’. In deze bundel gaat hij op zoek naar zijn jongere zelf en gaat hij het dialoog aan met de jonge Gershwin, oftewel ‘Gush’. In deze bundel beschrijft hij zijn jeugd, waarin hij geconfronteerd wordt met onder andere dyslexie en racisme. In schrijven en dichten vindt Gershwin een diepe noodzaak: ‘Als ik niet schrijf, kan ik gebeurtenissen moeilijker verwerken. Pas op het moment dat ik het opschrijf, kan ik het analyseren en dan uiteindelijk loslaten.’ --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
Patricia Goduto (37) stond begin deze eeuw op het podium in grote shows van Stage Entertainment toen een oud jeugdtrauma opspeelde en haar in een jaren durende psychose stortte. Haar leven veranderde onherroepelijk, ze raakte verslaafd aan medicijnen en alcohol en werd ongeneeslijk verklaard door haar behandelaars. Nu staat ze alweer een paar jaar op de planken, genezen van haar verslavingen. In deze podcast vertelt ze over de moeilijke jaren achter haar, die ook zijn vastgelegd in de indrukwekkende documentaire ‘DIS is Patricia’, die Jessica Villerius in 2009 voor de NCRV maakte over haar leven. Vooral vertelt ze over haar voorstelling ‘Code Rood’, die ze op dit moment aan theaters aan het verkopen is. Als zelfstandig producent van haar eigen autobiografische theater. Het is een gesprek over moed en doorzettingsvermogen. Iets wat we allemaal wel eens nodig hebben in deze donkere tijden. NOG EVEN DIT: Cultuurpers bestaat dankzij bijdragen van het publiek. Je kunt deze podcast steunen door lid te worde https://cultureelpersbureau.nl/opties/n, of te doneren https://cultureelpersbureau.nl/doneren/. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
In de tweede aflevering van de podcast KunstZINnig gaat journalist Jasmijn Huisman met kunst curator en schrijver Hanne Hagenaars in gesprek over de manier waarop kunst zin geeft aan haar leven: 'Kunst heeft mijn leven verdiept en in zekere zin ook gered.' Hanne Hagenaars schreef in 2016 het boek 'Geen Wolk: Hoe kunst mijn leven redde'. In dit boek bespreekt ze kunstwerken die voor haar een grote meerwaarde hadden aan de hand van biografische verhalen. De ondertitel van het boek is voor haar vandaag de dag nog altijd relevant: 'Kunst voelt als de bestemming van mijn leven. Eigenlijk lijkt de zoektocht naar de kunst op de zoektocht naar de ziel.' Deze podcast is mopgelijk dankzij donaties. Doneer ook https://cultureelpersbureau.nl/donerenom meer podcasts mogelijk te maken. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
De zalen stromen maar moeilijk vol, technici hebben hun lampen aan de wilgen gehangen, maar de kaarten zijn niet aan te slepen voor Trojan Wars van Het Nationale Theater. Daarom praten we in deze langverwachte Nerdpodcast (de AVROTROS vindt de tune echt vreselijk) met Cees Debets, de directeur van dat grote Haagse theaterbedrijf. Marijn Lems heeft toevallig ook een paar voorstellingen gezien. Dus een mooie kans om het ook nog over Hebriana te hebben, de voorstelling waar hij maar moeilijk zijn vinger achter kon krijgen. Cees Debets heeft daar zo zijn niet geheel onafhankelijke eigen ideeën over. En dan gaat het natuurlijk over de gekmakende onzekerheid in de sector: hoe lang kunnen ze open, voor hoeveel mensen, en kunnen we een volgende lockdown vermijden? Dit alles in een wereld waarin niemand weet waar die aan toe is en directeuren, journalisten en vooral marketeers zich alle haren uit de hoofd krabben over de vraag wat ze moeten doen. En dan gaat het ook nog over ABBA! --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
De link tussen de Orpheusmythe en Arnhemse potenrammers ligt meer voor de hand dan je zou denken. Tenminste, als je Peer Wittenbols heet en één van 's lands beste toneelschijvers bent. Dat je daar ook accordeons bij kunt denken, is dan weer bijzonder. Toch belooft Bloedkoraal, een voorstelling van accordeonduo Toeac, met een hoofdrol voor Jack Wouterse op een tekst van Wittenbols en gecomponeerd door Antony Fiumara, nu al een van de hoogtepunten te worden van November Music. ik sprak Peer Wittenbols, Renée Bekkers en Pieternel Berkers na afloop van hun allereerste openbare inspeelvoorstelling. Ze vertellen over huin liefde voor de accordeon, en over het effect wat dat instrument oplevert binnen de klassieke muziek. Ook Peer Wittebols blijkt een liefhebber, sinds hij ermee in aanraking kwam bij het werken aan het stuk Brel, waarin de te jong overleden Jeroen Willems de Waalse zanger vertolkte op muziek van Oleg Fateev. Bloedkoraal is een huiveringwekkend mooie voorstelling geworden. Luister hier naar het verhaal van de makers --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
‘Het contact dat je als cabaretier met je publiek maakt, is voor mij het hoogst haalbare.’ Toen cabaretier Thjum Arts (1993) rond 2018 begon door te breken als cabaretier, vroeg hij zich af of dit wel was wat hij écht wilde. Moest hij het als mens wel willen om zoveel over zichzelf te praten? Met een studie sociaal werk zou hij zich immers ook kunnen inzetten voor de ander. Toch bleef cabaret lonken, juist door het diepere contact dat er kan ontstaan met het publiek. Cabaret gaat voor hem niet alleen om de lach, maar in de eerste plaats over de boodschap. Al van jongs af aan heeft Arts de neiging om zijn filosofische observaties te delen, maar werd dat lang niet altijd juichend ontvangen. Het podium werd in zijn leven dé plek waarin hij zichzelf en zijn gedachtes kwijt kon. In de serie kunstZINnig #1 interviewt journalist Jasmijn Huisman (1998) diverse makers en kunstenaars over de manier waarop deze specifieke kunstvorm zin geeft aan hun leven. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
'Elke keer als ik naar een strand ga, zie ik de zee door een filter van alle teksten die er over de zee zijn geschreven.' Schrijver Joachim Robbrecht maakte, op verzoek van Romain Bisschoff en samen met schrijfbroeder Artun Alaska Arasli, een klankgedicht voor Ensemble Silbersee. Tijdens November Music gaat het werk eindelijk in première, nadat het een jaar was opgehouden wegens Corona. Het stuk is er alleen maar intenser op geworden. In deze podcast spreek ik met de twee schrijvers en regisseur Romain Bisschoff over het werkproces. Dat gaat soms flink in detail. Want gedichten zijn ook iets om naar te kijken. Je kunt dat zelf controleren door de tekst te downloaden, die Silbersee gratis ter beschikking stelt op hun website https://www.silbersee.com/assets/productions/stillenachtmetarianeschluter/sams-alles-2708-2.pdf. Joachim Robbrecht vertelt: 'Ik ben enorm fan van klankgedichten. Die vertalen zich ook erg mooi naar papier. Ernst Jaendel is daar goed is. Ik begon met de klank van de zee op papier te zetten en dan merk je inderdaad dat met de hoofdletter G, de kleine letter g, de o en daarna de l en de f een golfbeweging krijgt die zich typografisch vertaalt. Door met een woord iets te doen kun je een wereld oproepen, zowel op papier als in de muziek.' Verderop in de podcast ga ik met Romain Bisschoff in op de vraag hoe je dat eigenlijk doet, een stuk op de planken zetten waar muziek, acteren (Ariane Schlüter) en tekst zo prachtig in elkaar opgaan. Het blijkt te gaan om het ruimte bieden aan elkaar. [SERVICE TITLE="GOED OM TE WETEN" ICON="HTTPS://CULTUREELPERSBUREAU.NL/WP-CONTENT/UPLOADS/2017/02/CROPPED-DODOBIRD1TRANS.PNG" ICON_COLOR="#091483"]STILLE NACHT AM SILBERSEE IS EEN BIJZONDER MUZIEKTHEATERSTUK, GECOMPONEERD DOOR MARTIN FONDSE, DAT TIJDENS NOVEMBER MUSIC IN PREMIÈRE GAAT. INLICHTINGEN EN RESERVEREN https://novembermusic.net/programma/silbersee-ariane-schluter-martin-fondse.[/SERVICE] --- Send in a voice message: https://anchor.fm/cultuurpers/message
